26. Studium w fiolecie*

- Takie nieszczęście, trup na weselu – posterunkowy White ostrożnie stąpał po podłodze oranżerii, rozglądając się w poszukiwaniu śladów. – Ale, kto to widział ślub w maju brać. Przecież wiadomo, że to pech, no i proszę, długo nie czekali. My się z żonką w kwietniu pobraliśmy, normalnie jak należy. A co to?

- Co? – nadinspektor Peter Wilson podszedł do drewnianego słupa.

- To fioletowe na gwoździu. Całkiem spory kawałek. – White wskazał zwiewny materiał.

- Niech technicy zabezpieczą. Ciemno tu, cholera. Poświećcie, White … bliżej z tą latarką … – nadinspektor przechylił głowę, żeby się przyjrzeć. – Hm, wygląda jak z różowej sukienki.

- Fioletowej, Sir.

XXX

- Ale się szczerzy na każdym ... Sir, oglądam zdjęcia z tego ślubu, na którym był denat … znaczy jak był żywy. – posterunkowy White położył plik zdjęć na biurku nadinspektora Wilsona.

- I ... ? – nadinspektor przyjrzał się zdjęciu na wierzchu.

- Po śmierci też był taki wyszczerzony. Może mu tam dobrze? Ciekawe, jak tam jest? Tam … no wie pan …

- White, idźcie do pastora w niedzielę i spytajcie. Do rzeczy.

- No więc kilka dziewczyn jest w takich samych fioletowych sukienkach …

- Co wy znowu z tym fioletem? Przecież to jest różowy. Już to ustaliliśmy.

- Ja z panem niczego nie ustalałem, Sir. A to jest fioletowy.

- White! Mamy morderstwo … – nadinspektor z trudem powstrzymał się od użycia mocnych słów – … i musimy być dokładni.

- Oczywiście, że musimy być dokładni, i właśnie dlatego to jest fioletowy.

- Black! – nadinspektor zawołał sierżanta.

- Jestem. O co cho……?

- Jaki kolor mają te sukienki? – spytał nadinspektor, stukając palcem w zdjęcia na biurku.

Sierżant Black przyglądał się przez chwilę i pewnie odpowiedział:

- Fioletowy, a co?

- I co ja mówię od początku, Sir? – powiedział posterunkowy White z wyższością.

Nadinspektor zacisnął zęby:

- Black do siebie! White zostaje! I co z tymi dziewczynami?

- Druhnami. – powiedział posterunkowy pouczającym tonem. – Trzeba by może się ich wszystkich spytać, co robiły w chwili śmierci Johna Hurleya.

- To spytajcie.

- Sam?! Ich tu z osiem jest ... – stwierdził zniechęcony White.

- To ja, na waszym miejscu, White, już bym zaczynał.

XXX

Posterunkowy White wszedł do gabinetu nadinspektora Wilsona i ciężko opadł na krzesło:

- Ale mnie pan na taką ciężką robotę wysłał, Sir. – powiedział z wyrzutem w głosie.

- Rozmowy z druhnami was zmęczyły? White, was mówienie nigdy nie męczy. – zauważył z przekąsem nadinspektor.

- I sam pan przyzna, że z każdym umiem porozmawiać. Co racja, to racja. – odpowiedział dumnie posterunkowy, nie zauważając ironii nadinspektora. – Tylko, że ich aż osiem dziewuch i jakby nie mogły obok siebie mieszkać. Całe Lichtown musiałem przez to zjeździć. Zresztą mnie się bardziej o to rozchodzi, Sir, że dzisiaj upał, a klima w samochodzie nawaliła.

- Zajmiecie się klimatyzacją po południu.

- Tak jest. – posterunkowy wstał z krzesła i nalał sobie wodę z dystrybutora. – Nalać panu też?

- Nie, dziękuję.

- Siedem z nich mi w rękaw płakało. – posterunkowy wypił duszkiem wodę z plastikowego kubka. – A jedna w ogóle się nie odzywała. I nie płakała.

- I co w związku z tym?

Posterunkowy White usiadł na krześle i otarł pot z czoła.

- To ona zabiła. To oczywiste.

- Nie tak prędko, White. – nadinspektor przewrócił oczami. – A która ma podartą sukienkę?

- Jennifer Clancy, ale ona najbardziej płakała. To musiał być dla niej duży szok.

- Jak się tłumaczyła, skąd ta dziura?

- Przewróciła się w ogrodzie o gałąź.

- Teraz ja z nią porozmawiam.

XXX

Jennifer Clancy uchyliła drzwi wejściowe.

- Nadinspektor Peter Wilson. Muszę z panią porozmawiać. – nadinspektor lekko popchnął drzwi i poszedł za kobietą do salonu.

Podłoga była usłana papierowymi chusteczkami.

- Panno Clancy, został zamordowany człowiek. – nadinspektor Wilson nigdy nie wiedział, jak się zachować w obecności płaczącej kobiety i chciał jak najszybciej zakończyć rozmowę. – Czy to pani go zabiła?

- Nieeeee! – zaszlochała.

- W takim razie, po co poszła pani do oranżerii?

- Nie byłam w żadnej oranżerii! – krzyknęła.

- Ale to właśnie tam znaleźliśmy kawałek pani sukienki. Zostanie pani ukarana za składanie fałszywych zeznań, więc … – nadinspektor zawiesił głos.

- Booo ... umówiłam się tam ... z ... – dukała kobieta przez łzy.

- Z denatem?

- Taaak! – Jennifer Clancy wzięła kolejną chusteczkę.

- Czy jego żona też była na przyjęciu?

- Taaak! Ale to mnie kochał! – wykrzyczała.

- Niech pani opowie, jak było.

- Weszłam i ... zaczęłam go wołać ... tak cicho ... nie odpowiadał. Bałam się, bo tam było dość ciemno ... aż się ... aż się ... o niego potknęłam. – kobieta znów zapłakała. – Nic nie odpowiadał … nie ruszał się …

- Dlaczego pani nikogo nie zawiadomiła?

- Nie wiem ... wystraszyłam się i uciekłam .... biegłam do samego domu.

- Rozumiem, że wersja o sukience podartej o gałąź jest już nieaktualna.

Kobieta zastanawiała się przez chwilę nad odpowiedzią.

- Zahaczyłam o coś w oranżerii.

XXX

Nadinspektor Wilson wyszedł z gabinetu i krzyknął w kierunku dyżurki:

- Black sprawdźcie mejle! Jest już raport od patologa?!

Sierżant wyjrzał na korytarz.

- Tak. Już niosę wydruk. Żadnych odcisków palców. Facet oberwał po łbie metalowym narzędziem. Ten zakrwawiony młotek tapicerski, który znaleźliśmy w oranżerii idealnie pasuje.

- Mężczyzna mu przyłożył? - właściwie stwierdził nadinspektor.

- Niekoniecznie. Z tego, co napisał patolog wynika, że kobieta też dałaby radę.

- A swoją drogą ciekawe, skąd taki młotek w oranżerii.

XXX

Posterunkowy White zbliżył jakieś zdjęcie do twarzy nadinspektora Wilsona.

- Co znowu? – spytał zniecierpliwiony nadinspektor, przenosząc wzrok z ekranu komputera na fotografię.

- Ta bogini obok denata, to wdowa. Może ją przesłucham, Sir? – zaoferował ochoczo posterunkowy.

- Ostatnio rozmowy z kobietami was męczą, White. Nie chciałbym, żebyście się przemęczali.

- Poświęcę się, Sir.

- Nie trzeba. Sam się tym dzisiaj zajmę. I tak jadę do stolarza w sprawie młotka tapicerskiego, a to po drodze.

XXX

- Dzień dobry, nadinspektorze. Proszę, niech pan wejdzie. Tu w hali chłodniej niż na dworze. Słyszałem, że kupił pan dom, to pewnie jakieś mebelki na wymiar? – stolarz James Murray zamknął za sobą drzwi.

- Nie, dziękuję. – nadinspektor Peter Wilson rozejrzał się po ogromnym pomieszczeniu.

- Jak pan potrzebuje na już, to mam coś gotowego. Niech pan tylko rzuci okiem. O, na przykład te …

- Ja służbowo. Znał pan Johna Hurleya, tego mężczyznę zamordowanego w czasie wesela u …?

- … cholernego mecenasa Matthew Lewisa. Niech go jasny szlag. Nie, nie znałem.

- Był pan na weselu?

- Tylko w kościele. Żona mi kazała iść. Musiałem się wbić w garnitur i za ciasne buty. A na wesele nie miałem zaproszenia. Za wysokie progi.

- Morderca użył młotka tapicerskiego. – nadinspektor obserwował reakcję mężczyzny.

James Murray nie robił wrażenia zbitego z tropu.

- Czy ja się domyślam do czego pan zmierza? Faktycznie, mam w firmie takie młotki, ale do robienia mebli, a nie żeby ludzi mordować? Nadinspektorze, co pan?

- Zginęły panu jakieś narzędzia?

- Tyle tu tego, że bez sprawdzenia trudno tak od razu powiedzieć.

XXX

- Jeszcze herbaty? – spytała atrakcyjna brunetka.

- Nie, dziękuję, pani Hurley. – nadinspektor Peter Wilson odstawił filiżankę na stolik.

Margaret Hurley, ruchem głowy, odprawiła pokojówkę.

- Kto mógłby chcieć śmierci pani męża? – spytał nadinspektor, gdy drzwi się zamknęły.

- Kilka osób by się znalazło.

Nadinspektor spojrzał pytająco na kobietę.

- Mąż był ksenofobem, mizoginem, rasistą, seksistą, zarozumiałym bubkiem i kobieciarzem. - kobieta się uśmiechnęła. - Coś z tej listy musiało go w końcu zabić.

- A co pani w nim przeszkadzało? - spytał poważnie nadinspektor. Tym razem Margaret Hurley głośno się zaśmiała.

- Nic. Był bajecznie bogaty.

XXX

- Spóźnił się pan! Jako prawnik, powiadam panu, że nie zapłacę!

- A ja, jako stolarz, tłumaczę panu jak człowiekowi, że drewno na meble dopiero jedzie. Uprzedzałem, że się nie uda. Równie dobrze mógł pan zamówić te meble dzień przed ślubem syna.

- Panowie. – przywitał się nadinspektor Peter Wilson, wchodząc przez uchylone drzwi do gabinetu mecenasa Matthew Lewisa.

- Witam, nadinspektorze. Pan Murray już wychodzi.

- To chce pan te meble, czy nie? – spytał James Murray. – Bo ja mam kolejkę chętnych. Bez problemu sprzedam.

- A czy ja powiedziałem, że nie chcę? – wycedził przez zęby prawnik.

- Pan nadinspektor świadkiem. Do widzenia. – stolarz włożył czapkę i wyszedł z gabinetu.

- Nadinspektorze, proszę usiąść. Papierosa?

- Rzucam.

Matthew Lewis usiadł w fotelu naprzeciwko i wyjął z kieszeni papierośnicę, po czym włożył ją z powrotem.

- Właściwie ja też rzucam. Serce mi ostatnio nawala. Za dużo wydatków. I jeszcze ten trup. Nawet go nie znałem, to gość ze strony panny młodej.

- Ale oranżeria pańska. – zauważył nadinspektor.

- Niestety. Mnie też pan oczywiście podejrzewa?

- Na tym etapie śledztwa podejrzewam wszystkich. Miałby pan motyw?

- Jak powiedziałem, w ogóle nie znałem denata.

- A może to przypadkowa śmierć? – zasugerował nadinspektor.

- Co pan ma na myśli? – spytał podejrzliwie prawnik.

- Czekał na kochankę w pańskiej oranżerii, pan też tam po coś poszedł, było ciemno, zaatakował pan intruza. Stało się.

- Lubię pańskie poczucie humoru. Musimy się kiedyś spotkać w większym gronie. Może burmistrz też wpadnie.

- Mecenasie, skąd młotek tapicerski w pana oranżerii?

- A mnie skąd to wiedzieć? – parsknął prawnik. – … Chociaż, wie pan co? – mecenas Lewis pogładził się po brodzie. – Jak zamawiałem meble do oranżerii u tego partacza Murraya, to on przyszedł z jakimiś narzędziami. Nie zwróciłem uwagi, ale może tego młotka zapomniał.

XXX

- Mamy impas. – nadinspektor Wilson nerwowo uderzał ołówkiem w blat biurka.

- Sir, nie wiem, co to impas, ale zauważył pan, że druhny w rękawiczkach były? – sierżant Black przyglądał się przez chwilę nadinspektorowi i spytał. – Długo pan już nie pali?

- Drugi tydzień.

Black pokiwał głową ze zrozumieniem.

- Przeszkadza wam to? – nadinspektor odłożył ołówek.

- Jeśli panu pomaga.

- W jakich rękawiczkach? – ocknął się nadinspektor.

- Takich za łokcie, jak w starych filmach …

Nadinspektor zerwał się z krzesła.

- Jedziemy, Black. Ta druhna, co tak płakała, ta … – zastanawiając się, nadinspektor pstrykał palcami. – … ta Jennifer Clancy, … może się ich jeszcze nie pozbyła.

XXX

- Już jestem, Sir! – krzyknął sierżant Black jeszcze z korytarza, a wchodząc do gabinetu nadinspektora Wilsona już ciszej powiedział. – Straszne korki na drodze. Wszyscy nad morze walą. W laboratorium w Pleading obiecali, że zajmą się tymi zakrwawionymi rękawiczkami w pierwszej kolejności. – sierżant Black zdjął czapkę i rozpiął mundur. – Jakby była zima, to pewnie by je w kominku spaliła. Ale w upały ... żal mi jej.

- Ale głupie te dziewuchy. – skwitował posterunkowy White oparty o dystrybutor z wodą.

- To przecież on ją zwodził. – obruszył się sierżant Black. – Jak u niej byliśmy z nadinspektorem, to w końcu powiedziała, że denat kazał jej przyjść do oranżerii i ona myślała, że się jej oświadczy. A jak się okazało, że z nią zrywa, no to go walnęła tym młotkiem.

- Może by żył, gdyby jej to oznajmił w eleganckiej restauracji przy świadkach? – rzucił nadinspektor, zbierając się do wyjścia.

- Ciekawe, czy tylko na jego forsę leciała? Bo ja to swoją żonkę na poczucie humoru poderwałem. Wprost za mną szalała. – posterunkowy White wyprostował się. – No i w ogóle, że przystojny jestem.

Olga Walter

* Wielbicieli Sherlocka Holmesa z całego serca przepraszam za tytuł tego opowiadania.